ก่อนเราจะต้องจากกัน...
ก่อนเราจะต้องจากกัน...
แม่บอกว่า... แม่ไม่แน่ใจว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานมั๊ย ซัก 5 ปี 10 ปีได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว เงินที่แม่ฝากไว้ที่เราส่วนนี้ อย่าลืมให้น้องนะ อันนี้ของน้อง เวลาเดือดร้อนน้องจะได้มีใช้ อ้อ..แล้วส่วนนี้เป็นของเรานะ ไม่ต้องคืนให้พ่อ เพราะมันเป็นส่วนของเรา จำไว้นะ
แล้วผมก็บอกแม่ว่า... ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าใครจะไปก่อนกัน คนเราจะตายวันนี้พรุ่งนี้ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าทำทุกวันนี้ดีที่สุด แม่เป็น 1 ใน 5 ชีวิตที่ผมรักมากที่สุดในโลก (ตอนได้ยินคำนี้แม่ทำเสียงมุบมิบเหมือนกำลังนับอะไรอยู่) แล้วก็พูดขึ้นมาว่า "ใครบ้าง" ฮา.. (แม่ตกเลข) อิอิ
"ครับ ผมจะไม่ลืมทุกอย่างที่แม่ฝากไว้ แต่ให้แม่จดจำไว้อย่างหนึ่งนะ หากวันใด แม่จากผมไปไม่บอกกล่าว ผมจะไม่มีทางทิ้งพ่อ ไม่มีทางทิ้งพี่ ทิ้งน้อง ทุกคนที่แม่รัก ผมจะดูแลชีวิตเหล่านั้นด้วย แม่ดูนะ ผมกำลังเติบโต ถึงผมยังไม่เก่งเท่าที่แม่เก่ง ถึงจะไม่แกร่งอย่างแม่สู้ชีวิตมา ถึงผมเทียบไม่ได้เลย แต่ผมใจสู้ สู้เหมือนที่แม่เคยสู้ ผมจะไม่ยอมแพ้จนสิ้นลมหายใจ แม่จำไว้นะ ผมจะไม่มีวันทิ้งพวกเขา และในทางกลับกัน หากต้องสูญเสียพ่อไปก่อน ผมก็จะดูแลแม่เช่นกัน ผมจะไม่ทอดทิ้งทุกชีวิตที่ผมรัก ขอเพียงให้ผมยังอยู่ ผมจะไม่มีวันทิ้งชีวิตใดชีวิตหนึ่ง ตราบจนลมหายใจสุดท้ายของลูกผู้ชายคนนี้ แม่จำไว้นะ"
อีกค่ำคืนหลังจากวันนั้น เราได้มีโอกาสโทรศัพท์พูดคุยกันอีกครั้ง...
แม่กล่าวขอบคุณในสิ่งที่ผมตั้งใจ แม่บอกว่า "แม้จะยังไม่อยู่ในสถานะที่จะแบกรับพวกเขาได้ แต่ลูกก็ยังตั้งใจ และแม่เชื่อในความเชื่อมั่นและความตั้งใจของลูก"
หลายครั้ง..ที่ผมรู้สึกว่า การสนทนาของเรา ช่างคล้ายถ้อยคำที่มันไม่อาจมีในชีวิตจริง มันเหมือนถ้อยคำที่ถูกเรียงร้อยเพื่อเพียงจะให้มันสละสลวย.. แต่เมื่อเขกมะเหงกใส่หัวตัวเอง ก็ระลึกได้ทุกทีว่าคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง
หากอยู่บ้านเดียวกัน คงไม่มีคำสวยๆแบบนี้!
ใช่.. สิ่งเหล่านี้เกิดจากความเหินห่าง เราห่างกัน และยิ่งห่าง เรายิ่งห่วงใย และรักกันมากขึ้น...
ผมรักแม่มาก และจะรักตลอดไป
แม่ไม่ต้องขอบคุณผม ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณแม่ ที่ทำให้ผมเกิดมา...
เขียนโดย... สิขเรศ เอี่ยมประชา (HyPeR MonKeY)
เขียน ณ โต๊ะทำงานมอมแมม ดึกสงัดวันอาทิตย์ที่ 19 กันยายน 2010 เวลา 03.18 น.
3 ความเห็น
แนะนำความคิดเห็น