แพรว...

1) กอหญ้าที่รัก..ผมรู้ดีว่าคุณคงเสียใจและไม่เข้าใจ กับการกระทำของผมในวันนั้น ผมเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าคุณ น้ำตาของผมไหล ทันทีที่ผมหันหลังให้กับคุณ เพราะผมได้ ทำลายหัวใจของตนเอง แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น ผมได้ทำลายหัวใจของคน ที่ผมรักที่สุดด้วย.. ก่อนเปิดเรียนวันแรกไม่นาน ผมพึ่งรู้ตัวว่า ผมป่วยเป็นมะเร็ง คุณหมอบอกว่า ผม ไม่มีโอกาสรอด ตอนนั้นผมเสียใจมาก ไม่ใช่เพราะผมต้องตาย แต่ ผมเป็นห่วงว่า เมื่อผมตายไปแล้ว ใครจะคอยดูแลคุณ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรา 2 คน อยู่ด้วยกันตลอด แทบจะไม่เคยห่างกันเลย...