ใบไม้ผลิบนดวงจันทร์

[ginger 11,058]

 

 

กลางใจราษฎร์

June 7

 

"ความจงรักภักดีต่อชาตินั้น คือความสำนึกตระหนักในคุณของแผ่นดิน

อันเป็นที่เกิดที่อาศัย ซึ่งทำให้บุคคลเกิดความภูมิใจในชาติกำเนิด

และมุ่งมั่นที่จะธำรงรักษา ประเทศชาติไว้ ให้เป็นอิสระมั่นคงตลอดไป"

พระบรมราโชวาทพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว 3 ธันวาคม พ.ศ.2529

ทรงพระเจริญ

[ginger 11,058]

 

 

Peaceful Death shared Chamnongsri Hanchanlash's photo.

June 27

เรื่องของคนกลัวเจ็บ

 

 

~ เ รื่ อ ง ข อ ง ค น ก ลั ว เ จ็ บ ~

 

ถ้ามีใครพูดว่า ‘ตายไม่กลัว กลัวเจ็บ’คนวัยบ่ายคล้อยจะพากันพยักหน้าเห็นพ้อง

ในขณะที่หนุ่มเหน้าสาวน้อยจะอือออพอเป็นที เพราะความตายยังดูไกลลิบๆ

 

จำได้ว่าเมื่อยังเป็นเด็ก ข้าพเจ้าทนความเจ็บปวดทางกายได้ ถึงขนาดที่หมอยกนิ้วว่าอึดจริงๆ

สมัยนั้น(60 ปีมาแล้ว) การทำฟันทารุณมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการกรอฟันด้วยเครื่องมือที่ละม้ายคล้ายเครื่องเจาะถนน...

 

กรืออ...รู้สึกเหมือนเจ้าหัวกรอเหล็กหมุนเจาะเข้าไป ฉีกประสาทเล็กประสาทน้อย จนกระจุย

เจ็บเสียวอย่าบอกใคร ยาชาก็ไม่ค่อยจะฉีดให้ “ก็แค่อุดนี่นาไม่ใช่ถอนสักหน่อย”หมอว่า

 

จำได้ว่าบีบแขนเก้าอี้ร้องบอกตัวเองในใจซ้ำ ๆ ว่าเดี๋ยวมันก็หยุดน่ะ

เดี๋ยวมันก็ต้องเสร็จ...แล้วในที่สุดก็หยุดจริงๆ เมื่อคุณหมอหน้าหวานกรอจนหนำใจแล้ว

(ในประสบการณ์ข้าพเจ้าหมอฟันล้วนแล้วแต่หน้าหวานๆ ทั้งนั้น)

 

มาวันนี้เป็นย่ายายคนกลับทนเจ็บได้น้อยลง ถามตัวเองว่า

ทำไมล่ะในเมื่อเราก็ถึงวัยที่ “ช่างมันเถอะ”

กับอะไรต่อมิอะไรได้ ยิ่งเจ็บใจยิ่งไม่มี เพราะยิ่งแก่ก็ยิ่ง “ช่างหัวมัน” เก่งขึ้นเรื่อยๆ

 

แพทย์บอกว่าความเสื่อมของร่างกาย ทำให้คนแก่ทนทานต่อความเจ็บปวดได้น้อยลง

 

นอกจากนั้นยังมีความแตกต่างกันของคนต่างวัย

สำหรับหนุ่มสาว ชีวิตมีอนาคตทอดไปไกล แต่เมื่อแก่ลงความตาย

ที่ครั้งหนึ่งดูเป็นจุดเล็กๆไกลๆก็ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นตามลำดับ คนอายุน้อยเชื่อว่าเจ็บแล้วก็หาย

แต่คนแก่นั้นไม่รู้ว่าความเจ็บปวดนั้น จะมีอะไรอื่นๆ ที่ไม่ดีนักตามมาหรือไม่

 

ความกลัวตายจึงเร้นมาในโฉมหน้าความกลัวเจ็บ “เจ็บ”ในที่นี้ครอบคลุมไปถึงอาการ

ปวด แสบ อึดอัด และความรู้สึกที่ไม่พึงประสงค์อื่นๆ

 

ความเจ็บปวดกับความตาย คล้ายกันตรงความรู้สึก ‘loss of control’

เหมือนขับรถอยู่ดีๆพวงมาลัยก็หายไปเฉยๆ ซ้ำร้ายเบรกก็เกิดหายไปซะด้วย

จิตแพทย์บอกว่า loss of control หรือการสูญเสียอำนาจควบคุม

หรืออำนาจจัดการนี่แหละ ที่มนุษย์เรากลัวนักหนา

 

พระอาจารย์ชยสาโรบอกว่า เวลาเจ็บมากๆ

จะเป็นตรงไหนก็ตามให้ตั้งใจพิจารณาความรู้สึกอย่างละเอียดซิว่า

ความเจ็บปวดนั้นมีส่วนประกอบอะไรบ้าง เจ็บกายล้วนๆหรือ หรือมีส่วนของใจ

คือความกลัว และความเดือดร้อนทุรนทุราย คลุกเคล้าเข้าไปจนเป็นเจ็บคูณสาม

 

ถ้าจัดการกับใจได้แค่ไหน ก็จะทนความเจ็บกายได้ง่ายขึ้นแค่นั้น

ถ้าสามารถปล่อยวางความกลัว และความเดือดร้อนทุรนทุรายใจได้ในระดับหนึ่ง

สมองก็จะหลั่งสารให้ความเจ็บลดน้อยลงโดยธรรมชาติ แพทย์หลายคนบอกข้าพเจ้า

ว่าสมาธิและการปล่อยวาง ทำให้ความต้องการมอร์ฟีนลดน้อยลงได้ถึง 50 เปอร์เซ็นต์

 

“ปล่อยวาง” ในที่นี้คือ “ปล่อย” ใจให้น้อมรับความเป็นจริงว่า

เราเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติซึ่งมีความเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดา

แม้ความเจ็บก็ไม่คงที่ เดี๋ยวมากเดี๋ยวน้อย และ “วาง” ความเคยชินที่จะควบคุมสภาวะที่ควบคุมไม่ใด้

ให้เป็นไปตามที่ต้องการ

 

เป็นเรื่องที่พูดง่าย ทำยาก แต่ก็คงจะต้องฝึกการ"ปล่อย" และ "วาง" ไปเรื่อยๆ

เพื่อให้ค่อยๆชำนาญขึ้นทีละน้อย ได้แค่ไหนก็แค่นั้น

 

เรื่อง : จำนงศรี หาญเจนลักษณ์ (ป้าศรี) จากหนังสือ “เข็นครกลงเขา”

เครดิตภาพ : w w w.wallpaperhi.com

โพสโดยผู้ช่วยป้าศรีค่ะ

 

 

[ginger 11,058]

 

ใช่หรือไม่ว่าทุกวันนี้ "ความตาย" กำลังจะเป็นคำอุจาดไปแล้ว

หลายคนไม่กล้าพูดคำนี้หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนใกล้ตัวหรือตนเอง

แต่เลี่ยงไปใช้คำว่า "หมดลม" บ้าง "จากไป" บ้าง

 

ตราบใดที่ไม่สามารถฟังคำนี้ได้ด้วยใจปกติ ก็ยากที่จะต้อนรับความตายได้เมื่อมันมาอยู่ต่อหน้า

 

จากหนังสือ "สุขกับชีวิต เป็นมิตรกับความตาย" โดยพระไพศาล วิสาโล

 

 

[ginger 11,058]

 

 

Peaceful Death

Thursday

 

การใช้คำกับการเรียนรู้เรื่องความตาย

--------------------------------------

 

เมื่อทีมงานเผชิญความตายอย่างสงบเสนอว่า

"จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องกระตุ้นให้สังคมตื่นรู้เรื่องการเผชิญความตายอย่างสงบ"

แทบทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

 

แต่เมื่อจะต้องพูดถึงความตายจริงๆ กับผู้คนในวงกว้าง ในวงสนทนามีความกังวลเรื่องการใช้คำ และมีความเห็นออกเป็น 2 กลุ่ม

 

กลุ่มแรกเห็นว่า หากจะสื่อสารให้คนเข้าใจเรื่องความตาย

และการเตรียมตัวตายก็น่าจะใช้คำที่ตรงไปตรงมา เช่น "ตายดี" "ตายสงบ"

เพื่อสื่อสารให้ตรง เข้าใจง่าย และเป็นการยอมรับความตายในตัว

 

อีกกลุ่มหนึ่งเห็นว่า ถ้าจะพูดถึงความตายตรงๆ สังคมไทยอาจจะยังรับไม่ได้

เพราะยังรู้สึกหวาดเสียว หวาดหวั่นเกินกว่าจะมาเรียนรู้ว่าความตายคืออะไร

จะเตรียมรับมือได้อย่างไร ทางออกคือใช้คำที่นุ่มนวลลงมา เช่น

"การจากไป" "การเดินทางครั้งสุดท้าย"

 

เพื่อนๆ ล่ะคะ คิดอย่างไรกับความเห็นของคนทั้งสองกลุ่มนี้ ?

 

 

[ginger 11,058]

เรื่องเล่าวันหยุด

น้องชายคนเล็กของครอบครับหนึ่งซึ่งที่พี่ชายทั้งหมดสี่คน

เริ่มบริจาคเลือดเป็นเวลาเกือบสิบปีมาแล้ว

วันหนึ่งขณะที่คุยกันแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเค้าก็บอกเราว่า "พี่ผมบริจาคตัวเป็นอาจารย์ใหญ่แล้วนะ"

เราตอบไปว่า "ดีแล้ว สบายใจดี"

-----ความตายกลายเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อละแล้วแม้แต่ร่างกาย

จะมีอะไรต้องกลัวตายอีกล่ะ

ขอบคุณโลกกลมๆใบนี้

ginger

[ginger 11,058]

[ginger 11,058]

Somewhere between joys and griefs

These two angels play

Far away are tropical reefs

still connected, everyday

[ginger 11,058]

wow kid

[ginger 11,058]

สบายใจ

[ginger 11,058]

เดินไวๆลูก

1,000,000 pic

[fairy 151]

 

 

[fairy 151]

 

 

[fairy 151]

[fairy 151]

[fairy 151]