ปุณณ์

ไปตอบน้องแด้ เจอว่าคุณงูดินโดนน้ำท่วมด้วยหรือคะ ท่วมน้ำฝนหรือเปล่า

เมื่อเช้าดูข่าวมีใครส่ง SMS ว่าทหารไปช่วย ได้กินข้าวมื้อเดียว ไม่รู้ว่าไปช่วยอยู่ที่ไหน บรรดาผู้สั่งการทั้งหลายไม่ดูแลบ้างเลย น่าเบื่อมากๆ เวลาทหารจากกองบินที่ลพบุรีมาช่วยทำคันกั้นแถวบ้านพี่ปุณณ์น่ะ อาหารสามมื้อ กาแฟกระป๋อง โค้ก กระทิงแดง เลือกได้มีเสริฟให้ เพราะเขามาช่วยเรานี่เขาเหนื่อยมาก

อ้าว บ้านที่ กทม. หรือคะ คิดว่าบ้านที่ระยองเห็นไปปฏิบัติที่วัดบ่อยๆ

น้องแด้คะ ยังปลอดภัยดีอยู่หรือเปล่าคะ ต้องอพยพไหมคะ

คุณงูดิน ปลอดภัยไหมคะ คงอีกไม่นาน น้ำทางนี้เริ่มลดแล้ว

พี่ปุณณ์ไปจัดการงานการขัดล้างประตูหน้าต่างประจำปีหลังน้ำลดเลิกติดตามข่าวน้ำท่วมเสียทีค่ะ ต้องย้ายต้นไม้ตัดกิ่งปรับปรุงดิน ตัดหญ้าเขียวๆแต่ต้นไม้แห้งเหี่ยว ใบร่วงเพราะไม่ได้รดน้ำมาเป็นเดือนๆตั้งแต่เดือนสิงหาคม รดวัแต่ละวันหมดน้ำไปหลายคิวเลยค่ะ

ตอนนี้คงจะเดินสายไปหาเพื่อนที่อ่างทองบ้านเขาเป็นที่ดอนน้ำไม่เคยท่วมเลยทั้งที่แม่น้ำอยู่หน้าบ้านมีบ่อน้ำใหญ่ในสวนรอบบ้านเป็นท้องนา ส่วนอีกคนอยู่เหนือเขื่อนเจ้าพระยาอยู่ที่ต่ำติดแม่น้ำเจ้าพระยาจมมิดหมดเลย บ้านพี่ปุณณ์อยู่ติดคลองเกือบโดนท่วม ปีหน้าต้องเตรียมหาที่เผื่ออพยพฉุกเฉินไว้บ้าง

น้องแด้ ค่อยๆแก้ไขสถานการณ์นะคะ สมบัติมีได้ก็หมดได้ หมดแล้วก็หาใหม่ได้ยังมีโอกาสอีกมากมาย น้ำท่วมคราวนี้ พี่ปุณณ์เห็นความไม่แน่นอนความสูญเสีย ความทุกข์จากการยึดติด ความกลัว ส่งผลต่อการแสดงออกความร่วมมือในสังคมแต่ละชุมชนได้ชัดเจน

พี่ปุณณ์เห็นแล้วก็ต้องเริ่มปลดวางความต้องการของตนเองลงให้มากกว่าเดิม เหลือแค่ปัจจัยจำเป็นเพียงพอต่อการดำรงชีวิตที่ไม่ต้องปรุงแต่งมาก ยิ่งครอบครัวลดขนาดลงก็ยิ่งมีอิสระในการลดการสะสมลงได้อีกเรื่อยๆ ดีแล้วที่น้องแด้ไปวัดถือเป็นโอกาสในวิกฤตเลยนะคะ ส่วนพี่ปุณณ์กลับต้องไปรับไปเยี่ยมพี่น้องเพื่อนฝูงที่หนีหนาวกลับมาจากยุโรปกันก่อนที่จะไปถล่มเขาคืนในเดือนพฤษภาปีหน้าจองตั๋วจองบ้านพักร้อนในปาร์คไว้แล้ว