ปุณณ์

เข้าท่าค่ะ คุณหมอเล็ก พี่ปุณณ์จะได้ไม่ต้องคิดเมนูสำหรับลุงจอนไปอีก 1 มื้อ เป็นสมาชิกได้ส่วนลดประหยัดดีด้วย รสชาติออกไปทางเอเชียหรือยุโรปคะ

พี่ปุณณ์เคยมีภาวะที่คิดว่าคุณ itums เรียกว่าเพิกเฉย เห็น-ได้ยินก็ไม่รับรู้ไม่สนใจ ความรู้สึกมันเฉยจริงๆเหมือนมองสิ่งนั้นเป็นอากาศธาตุ จึงไม่มีห่วงอะไรให้วาง

พี่ปุณณ์ดูจิตตัวเองค่ะ ยังรับรู้ให้ความช่วยเหลือคำแนะนำไม่ว่าจะเกิดผลอย่างไรก็วางไม่เก็บมาเป็นทุกข์อีกแล้ว

อ่ะ พี่ปุณณ์ไม่รู้จักทั้งเด็กสก๊อย ทั้งเด็กแว้น รู้แต่ว่าเป็นพวกชอบซิ่งแมงกะไซ

หึหึหึ การถกเถึยง บางทีก็เกิดปัญญา บางทีก็เกิดปัญหา ยิ่งถ้าใช้คำพูด(เขียน)ตรงเกินไป บางคนรับแล้ววางไม่ได้ เดี๋ยวก็เป็นเรื่อง ท่านก็บอกไว้แล้ว ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ

พี่ปุณณ์ต้องคุมสติดีๆกลัวจะบ้าตามที่คุณหมอเล็กว่า เพราะเงินเข้ามารอจะซื้อแท่งเพิ่มก็ไม่กล้า จะขาย K Gold ก็เสียดาย(แต่ถ้าปรับฐานอีกจะเสียดายกว่า) แถม AUD ก็ขึ้นแบบปรูดปราด เพราะตอนเงินตกมือไวไปรับเพิ่มมาอีก ตอนนี้ใจมันฟูๆๆๆ

พี่ปุณณ์ไม่มีข่าวค่ะ แต่ราคาลงต่ำๆเมื่อไร ซื้อเก็บทุกที ราคาลงแต่ยังสูงอยู่มักจะไม่ซื้อเก็บเพิ่มเพราะมีราคานั้นไว้แล้ว

ตึงไปก็ไม่ดี หย่อนไปก็ไม่ดี เอาแค่ไม่ลำบากทั้งตนเองและผุ้อื่นก็พอ

คนชอบหลอกตัวเองค่ะ

คุณหมอเล็กนี่มีความเพียรเป็นยอด พี่ปุณณ์แค่ครั้งเดียวอย่างมากสองครั้งครบสี่หน้าวางแล้วไม่หันกลับไปดูอีก ทิ้งเลยค่ะ

คุณ itums เค้าเรียก คนหูไวตาไวค่ะ แถมความรู้สีกและวาจาก็ไวตามไปด้วย รู้ให้ไวแต่อย่างอื่นช้าๆก็ดีนะคะ

หมายถึง case นี้น่ะค่ะ

เป็นสัมมาสติ หรือ มิจฉาสติ ล่ะคะ อิอิ

วันนี้เจริญพรหมวิหารมาถึงหน้าที่สองแล้ว ถ้าเห็นในสิ่งที่บอก ก็จะได้เจริญพรหมวิหารหน้าที่สาม ถ้ายังไม่เห็น ก็ต้องพยายามเจริญพรหมวิหารหน้าที่สี่ล่ะค่ะ สงสัยคุณหมอเล็กเจริญมาครบสี่หน้าแล้วละมั้ง

ปิดปาก..พักมือ..สงบใจ

ยิ่งเวลาผ่านไป..ยิ่งลดความต้องการ..ลดการใช้จ่าย..พอ..เหลือ..ทำมาหาได้น้อยลงก็ยังเหลือพอ..ทุกข์น้อยลงเรื่อยๆ..

สิ่งไม่มี..จำเป็นต่อชีวิตไหม..ถ้าไม่จำเป็น..ไปทุกข์ทำไม

มุขนี้คนไม่เล่นไพ่อย่างพี่ปุณณ์งงอยู่ตั้งนาน

นี่แหละ..คน.. รักอะไรก็ไม่เท่า..รักตัวเอง

เหนื่อยใจ..หยุดเพื่อ ชาร์ตแบต บ้างหรือเปล่าคะ

จิตมันเป็นของมันเอง กายไม่รับรู้อะไรอีกแล้วหายใจเข้าออกไม่ได้ รับรู้ภาพที่เห็นในจิตเท่านั้น ห้ามไม่ได้หยุดไม่ได้ ถึงเวลาหยุดมันก็หยุดของมันเอง พี่ปุณณ์เลยอุทิศกุศลจากการปฏิบัติทั้งหมดให้กับสิ่งในภาพสุดท้ายที่พี่ปุณณ์รับรู้ว่าเขามาทวงหนี้ ซึ่งครุกรรมยังไม่มีและไม่คิดจะทำเด็ดขาด แต่ต้องพยายามหยุดการระลึกถึงกรรมไม่ดีที่เคยทำ(นึกถึงบ่อยๆ)และอาจิณณกรรมฝ่ายอกุศลที่เผลอกระทำในปัจจุบันให้ำด้ก่อน

พี่ปุณณ์ยังไม่ผ่านแม้ขั้นต้นไปได้ง่ายๆหรอกค่ะ คุณหมอเล็ก เคยปฏิบัติกรรมฐานนาน 7 วัน ก่อนจบการปฏิบัติครั้งสุดท้ายผ่านภาวะเหมือนกำลังจะตาย จิตส่งภาพย้อนหลังเร็วจี๋ จนพี่ปุณณ์ได้รับรู้สิ่งที่ต้องชดใช้ พอมาฟังหลวงพ่อปราโมทย์ท่านเทศน์ถึงการไม่รับรู้ทางกายมีแต่จิตจับภาพก่อนตาย พี่ปุณณ์จำภาวะนั้นได้แม่นเลยค่ะ พี่ปุณณ์ถึงว่ากรรมที่กระทำบ่อยๆจะฝังใจ ถึงเวลานั้นถ้าตามจิตจับไม่ทัน จะไปทางไหน

พี่ปุณณ์ยังไม่ผ่านเหมือนกันเพราะขาดความเพียร แต่ยังมีเวลาอีกหลายภพหลายชาติให้พยายาม

สิ่งที่เขียนต่อจากคุณหมอเล็กน่ะ พี่ปุณณ์เตรียมไว้สำหรับขอตั้งจิตอธิษฐานเวลาไปหล่อพระค่ะ เมื่อวัยรุ่นพี่ปุณณ์เคยถอดสร้อยทองใส่ในหม้อหลอมทอง ละลายวับไปกับตาแลัวเขาเทลงเบ้าหล่อเศียรพระพุทธรูป แต่ตอนนั้นพี่ปุณณ์ยังไม่เข้าใจเรื่องการตั้งจิตอธิษฐานปล่อยให้ปิติผ่านไปเฉยๆ

กายใจรู้เห็น แต่เราไม่เป็น แยกรูปนามออก ผ่านขั้นนี้ให้ได้

ทำไมทำวันนี้ถึงจะได้เบิ้ลล่ะคะ อย่างนั้นถ้าเผลอทำอะไรผิดศีลก็ผิดเบิ้ลเหมือนกันเหรอ เขามีหลักคิดอย่างไร งงแต่ไม่ไปด่าแบบคุณหมอเล็กนะคะ

พี่ปุณณ์ขออนุโมทนากับสิ่งที่เป็นกุศลที่จะกระทำนะคะ แต่ถ้าไปทวงหนี้ละก็ พี่ปุณณ์ไม่เอาด้วยนา