การลงทุนด้วยระบบ

[WiFi 0]

อยากรู้เหมือนกันว่า ระหว่างซื้อ ทองแท่ง กับซื้อ กองทุน K-Gold อะไรจะให้ผลตอบแทนดีกว่า ใครมีข้อมูลแนะนำหน่อยนะคะ

ขอบคุณล่วงหน้าคะ !57 !01

กองทุน K-Gold ให้ผลตอบแทนดีกว่าทองแท่งครับ ไม่โดนสมาคมกั๊กราคาทั้งขาขึ้นขาลง และไม่ถูกกระทบจากอัตราแลกเปลี่ยนด้วย ราคาSpotขึ้น มูลค่าหน่วยลงทุนก็ขึ้นตาม

[reeping 138]

กองทุน K-Gold ให้ผลตอบแทนดีกว่าทองแท่งครับ ไม่โดนสมาคมกั๊กราคาทั้งขาขึ้นขาลง และไม่ถูกกระทบจากอัตราแลกเปลี่ยนด้วย ราคาSpotขึ้น มูลค่าหน่วยลงทุนก็ขึ้นตาม

 

ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะ คุณ Wifi !gd !01

[ส้มโอมือ 4,910]

ยังอยากได้อยู่ครับ.. แต่แล้วแต่พี่สะดวกนะครับ

ผมเห็นพี่เหมือนเล่นกองทุนเป็นหลัก ที่อยากรู้จริงๆคือแนวทางอ่ะคับ จะได้ปรับใช้กับตัวเอง

ตัวผมเองเก็บยาวเป็นเงินบำนาญตัวเอง เลยไม่ค่อยชอบกับการที่ K-Gold ปันผลบ่อยๆ

ต้องเสียภาษีไปกับเงินที่ตัวเองไม่อยากได้

 

ขอบคุณล่วงหน้าครับ

 

การเสียภาษีจากการปันผลกำไรของK-Goldผลลบสู้ผลบวก เมื่อเทียบกับราคากั๊กของสมาคม+การป้องกันความเสี่ยงจากอัตราแลกเปลี่ยนไม่ได้ครับ(+กว่ามากครับ) แต่ที่ผมห่วงจริงๆคือถ้าวิกฤตโลกระเบิดครั้งที่จะตามมา(เดาว่าน่าจะเกิดปี2012ครับ เดานะครับ) การระเบิดครั้งนี้จะรุนแรงกว่าครั้งที่ผ่านมาอย่างมาก ผมกลัวว่ากองทุนที่ไปลงทุนในต่างประเทศ ถ้าบริษัทหลักมีการล้มหายตายจากเพราะผมเชื่อต้องมีบริษัทใหญ่ล้มไปจำนวนมากกกก จะตามเงินกันได้มั้ยอันนี้มองภาพไม่ออกเลยครับ ทางที่ดีผมว่าลงไว้ทั้ง2แบบจะดีครับทั้งทองแท่งและกองทุน(ใครมีความเห็นเรื่องนี้อย่างไรช่วยเสริมมุมมองด้วยครับ พี่ปุณณ์ครับถ้าสถาบันหลักของกองทุนล้ม พี่มองว่าจะตามเงินกลับมาได้มั้ยขอมุมมองพี่หน่อยครับ)

ถูกแก้ไข ตุลาคม 7, 2010 โดย ส้มโอมือ

[ส้มโอมือ 4,910]

กุญแจสู่การฟื้นตัวอย่างยั่งยืนแดนซากุระ "แทรกแซงค่าเงิน" หรือ "ยกเครื่องเศรษฐกิจ" ?

ประชาชาติธุรกิจ วันที่ 20 กันยายน พ.ศ. 2553 ปีที่ 34 ฉบับที่ 4246

 

หลังจากรีรอมาระยะหนึ่ง ในที่สุดทางการญี่ปุ่นได้ ตัดสินใจเข้าแทรกแซงค่าเงินเยนเป็นครั้งแรกในรอบ 6 ปี เมื่อวันที่ 15 กันยายน ทำให้เงินเยนที่แข็งค่าสุดใน รอบ 15 ปีที่ระดับ 82.87 เยนต่อดอลลาร์ กลับอ่อนค่าลงมาทรงตัวที่ 85 เยนกว่า ๆ ต่อดอลลาร์ และแม้ว่าทางการจะไม่เปิดเผยวงเงินที่ใช้ครั้งนี้ แต่นิกเคอิประเมินว่าทางการญี่ปุ่นใช้เม็ดเงินกว่า 2 ล้านล้านเยน หรือประมาณ 23.4 พันล้านดอลลาร์ในการแทรกแซงครั้งนี้ อีกทั้งยังมีท่าทีจะเข้าแทรกแซงในอนาคต หากจำเป็น

หากย้อนกลับไปที่การแทรกแซงค่าเงินเมื่อ 6 ปีก่อน ญี่ปุ่นต้องแทรกแซงค่าเงินเป็นเวลานานถึง 15 เดือนนับถึงเดือนมีนาคม 2547 โดยเทเม็ดเงินมหาศาลถึง 35 ล้านล้านเยน หรือประมาณ 320 พันล้านดอลลาร์ ตามอัตราแลกเปลี่ยนของปี 2546 และผลลัพธ์สุดท้ายในครั้งนั้นคือ ค่าเงินเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยเท่านั้น

 

สำหรับการแข็งค่าของเงินเยนรอบนี้ ก่อนรัฐบาลญี่ปุ่นจะตัดสินใจเข้าแทรกแซงพบว่า ที่ผ่านมาค่าเงินเยนเริ่มแข็งค่าขึ้น อย่างมาก นับตั้งแต่เดือนมิถุนายน 2550 โดยแข็งค่าขึ้น 50% เมื่อเทียบกับดอลลาร์ อีกทั้งยังแข็งค่าขึ้นเมื่อเทียบกับสกุลเงินอื่นๆ ของโลก หลังวิกฤตการเงินโลกในปี 2550 โดยนับตั้งแต่เดือนกรกฎาคม 2551 เยนแข็งค่าขึ้น 58% เทียบกับยูโร และ แข็งค่าขึ้น 50% เมื่อเทียบกับสกุลเงินของประเทศเพื่อนบ้าน อย่างเกาหลีใต้

 

แม้ว่าการแทรกแซงค่าเงินครั้งนี้จะได้รับเสียงตอบรับที่ดีจากบรรดาผู้ส่งออกของญี่ปุ่น แต่กลุ่มค่ายรถยนต์ก็ยังมองว่าแม้จะแทรกแซงแล้วแต่ค่าเงินเยนที่ระดับ 85 เยนต่อดอลลาร์ก็ยังแข็งเกินไป และต้องการให้เงินเยนอ่อนค่าลงอีก

 

ขณะที่อีกหลายกระแสเสียงกลับเห็นว่ามาตรการของญี่ปุ่นครั้งนี้จะส่งผลกดค่าเงินเยนในเวลาสั้น ๆ เท่านั้น และที่สุดแล้วเงินเยนก็จะกลับมาแข็งค่าอีก โดยต้องจับตามองสัญญาณต่าง ๆ ที่จะส่งผลต่อการแข็งค่าของเยน ไม่ว่าจะเป็นการเกินดุลการค้ามหาศาลเหนือความคาดหมายของญี่ปุ่น การฟื้นตัวของเศรษฐกิจและอัตราเงินเฟ้อที่สูงขึ้นในสหรัฐและยุโรป ซึ่งหมายความว่าตลาดคาดหวังจะเห็นอัตราดอกเบี้ยปรับขึ้นในเขตเศรษฐกิจดังกล่าว ตลอดจนข่าวความพยายามของจีนที่ตั้งใจเข้าซื้อเยน และความตึงเครียดระลอกใหม่ในตลาดเงินโลก ซึ่งจะทำให้เยนน่าดึงดูดใจในฐานะแหล่งลงทุนที่ปลอดภัยอีกครั้ง

 

โทโมโกะ ฟูจิ นักยุทธศาสตร์สกุลเงินของแบงก์ ออฟ อเมริกา-เมอร์ริล ลินช์มองว่า ในระยะกลางญี่ปุ่นจะประสบ ความสำเร็จในการทำให้เยนอ่อนค่าลง แต่เตือนว่าการอัดฉีดเงินรอบใหม่ของธนาคารกลางสหรัฐน่าจะทำให้ดอลลาร์อ่อนค่าลงอีกครั้งเมื่อเทียบกับเยน ขณะที่ สุมิโตโม มิตซุย แบงกิ้ง คอร์ปอเรชั่น คาดว่าเยนจะแข็งค่าทำสถิติที่ 79.75 เยนต่อดอลลาร์ภายในปีนี้

 

นอกจากนี้ หลายฝ่ายมองว่าการเข้าแทรกแซงค่าเงินเพียง ฝ่ายเดียวของญี่ปุ่นเป็นความสูญเปล่า แต่รัฐบาลญี่ปุ่นควรกดดัน ให้คู่ค้ารายใหญ่สุดเข้ามาช่วย โดยที่ผ่านมาในปีนี้จีนได้ใช้ทุนสำรองเข้ามาซื้อพันธบัตรญี่ปุ่นและหลักทรัพย์อื่น ๆ มูลค่าถึง 27 พันล้านดอลลาร์ ซึ่งเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่หนุนให้เยนแข็งค่าขึ้น

ทั้งนี้ ฌอน คัลโล นักยุทธศาสตร์สกุลเงินของเวสต์แพคในซิดนีย์วิเคราะห์ว่า หลักการแทรกแซงค่าเงินเปลี่ยนแปลงไปในโลกตลาดเสรีและตลาดแลกเปลี่ยนเงินตราก็มีขนาดใหญ่ขึ้นมาก ปัจจุบันจำเป็นต้องใช้เม็ดเงินจำนวนมากกว่าเดิมเพื่อทำให้สกุลเงินหลักสกุลหนึ่งมีความเคลื่อนไหว

 

ข้อมูลของธนาคารเพื่อการชำระหนี้ระหว่างประเทศระบุว่า ทุกวันนี้ การซื้อขายในตลาดเงินดอลลาร์-เยนมีมูลค่า 568 พันล้านดอลลาร์ต่อวัน หรือเพิ่มขึ้นจากช่วงที่ญี่ปุ่นเข้าแทรกแซงค่าเงินครั้งสุดท้ายเมื่อปี 2547 ราว 73% ขณะที่ตลาดเงินทั่วโลกมีมูลค่าซื้อขายวันละประมาณ 4 ล้านล้านดอลลาร์ ขณะเดียวกัน ไมเคิล ชูแมน วิเคราะห์ในบล็อกของไทมส์ว่า การแทรกแซงค่าเงินเยนเมื่อวันพุธเป็นสัญญาณว่า ญี่ปุ่นต้องการ ส่งออกสินค้าไม่ใช่นำเข้า เพื่อเอื้อต่อการฟื้นตัวของเศรษฐกิจประเทศ ทั้งนี้หนึ่งในปัญหาสำคัญที่ผุดขึ้นจากยุคเกรธ ดีเพรสชั่น คือ ทุกประเทศรวมทั้งสหรัฐต่างต้องการส่งออกเพื่อหนุนการฟื้นตัว ขณะที่ "จีน" ถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องว่าควบคุมค่าหยวนให้ต่ำเกินจริง เพื่อทำให้สินค้าส่งออกของตนแข่งขันได้ดีในตลาดโลก และตอนนี้ "ญี่ปุ่น" ได้เข้ามาร่วมวงด้วยการแทรกแซงตลาดเงิน เพื่อให้ภาคส่งออกของประเทศยังแข่งขันได้เช่นกัน

 

และหากประเทศอื่น ๆ เดินตามรอยของญี่ปุ่น ก็จะสร้างกระแสแข่งขันกันกดค่าเงินรอบใหม่ที่อันตรายอย่างยิ่งตามมา อย่างไรก็ตามความเป็นจริงก็คือ ใช่ว่าทุกประเทศจะสามารถอาศัยภาค ส่งออกเพื่อช่วยให้หลุดจากภาวะถดถอย หรือเดินหน้าเศรษฐกิจโดยมีการเกินดุลมหาศาลตลอด และใช่ว่าสกุลเงินจะอ่อนค่าลงได้ ทุกสกุล นอกจากนี้ในภาวะที่เศรษฐกิจโลกฟื้นตัวอย่างช้า ๆ ใช่ว่า ผู้กำหนดนโยบายของทุกประเทศจะสามารถหวังพึ่งพาความต้องการบริโภคภายนอกเพื่อกระตุ้นการเติบโตภายในประเทศได้ ดังนั้นการหวังพึ่งพา "ส่งออก" เพียงอย่างเดียวจึงไม่ใช่ยุทธศาสตร์การฟื้นตัวของเศรษฐกิจที่ดีนัก และประเทศอย่างญี่ปุ่น จีน และเยอรมนี ที่ต่างมีการค้าเกินดุลมหาศาล จำเป็นต้องเร่งปฏิรูประบบเศรษฐกิจของประเทศเพื่อสร้างความสมดุลและหนุนเศรษฐกิจให้เติบโตอย่างแข็งแกร่งในอนาคต

 

 

 

อีกด้านของเหรียญ "เยนแข็งค่า"

 

นาทีทองบริษัทญี่ปุ่นช็อปนอกบ้าน

 

ถึงแม้ค่าเงินเยนที่แข็งค่าส่งผลกระทบต่อการฟื้นตัวของเศรษฐกิจญี่ปุ่นที่พึ่งพาการส่งออกเป็นหลัก แต่ในอีกด้านหนึ่ง ค่าเงินเยนที่แข็งค่าขึ้นเท่ากับเพิ่มอำนาจซื้อของญี่ปุ่นในต่างประเทศ ซึ่งอาจทำให้บริษัทญี่ปุ่นหันมาช็อปธุรกิจในต่างประเทศ เพื่อให้กลายเป็นผู้เล่นรายใหญ่ในเวทีระดับโลกแทนที่จะติดอยู่กับเศรษฐกิจที่ซบเซาในบ้านตัวเอง

 

นิวยอร์ก ไทมส์ รายงานว่า ในปีนี้ธุรกิจญี่ปุ่นใช้จ่ายเงิน 27 พันล้านดอลลาร์ในการซื้อกิจการของบริษัทต่างชาติ ซึ่งมากกว่าตัวเลขในปีที่ผ่านมา ยกตัวอย่างดีลของยักษ์เทเลคอม "เอ็นทีที" ที่ตกลงจ่าย 3.24 พันล้านดอลลาร์ซื้อบริษัทผู้ให้บริการเครือข่ายในแอฟริกาใต้ "ไดเมนชั่น ดาต้า" และสัปดาห์ก่อน "เซเว่น แอนด์ ไอ โฮลดิ้งส์" เจ้าของเชนร้านสะดวกซื้อ "เซเว่นอีเลฟเว่น" ประกาศทุ่ม 2 พันล้านดอลลาร์ซื้อคู่แข่งรายเล็กกว่า "เคซีย์"ส เจเนอรัล สโตร์" (Casey"s General Stores) ในตลาดสหรัฐ ส่วน "ซอฟต์แบงก์" ผู้ให้บริการมือถือและอินเทอร์เน็ตก็เพิ่มการลงทุนในบริษัทน้องใหม่อนาคตไกลในซิลิคอนวัลเลย์ อาทิ ทวิตเตอร์ และยูสตรีม

 

ความต้องการที่จะบุกตลาดนอกบ้านไม่เพียงเกิดขึ้นกับบริษัทรายใหญ่ของญี่ปุ่น แต่ยังรวมถึงบริษัทอีคอมเมิร์ซอย่าง "ราคุเทน" ซึ่งเพิ่งซื้อธุรกิจค้าปลีกออนไลน์สัญชาติอเมริกัน "Buy.com" คิดเป็นวงเงิน 250 ล้านดอลลาร์ และซื้อเว็บช็อปปิ้งของยุโรป "ไพรซ์มินิสเตอร์" (PriceMinister)

 

ฮิโรชิ มิคิทานิ ผู้ก่อตั้งและประธานบริหารราคุเทนกล่าวว่า นี่เป็นโอกาสที่หายากสำหรับบริษัทญี่ปุ่นที่จะบุกไปซื้อบริษัทต่างชาติ บริษัทญี่ปุ่นมีเงินสด สามารถบริหารการเงินได้ จึงควรซื้อกิจการนอกบ้านและสร้างผลงานในระดับโลก

 

ถึงแม้ค่าเงินเยนที่แข็งค่าส่งผลต่อการฟื้นตัวของเศรษฐกิจญี่ปุ่นที่พึ่งพาการส่งออกเป็นหลัก และทำให้บริษัทผู้ผลิตอย่างโตโยต้าและโซนี่ต้องกัดฟันมองคู่แข่งจากต่างชาติที่สามารถสู้เรื่องราคาได้ แต่บริษัทอย่างราคุเทนกลับมองเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์อีกด้าน โดยใช้การแข็งค่าของเงินเยนออกไปช็อปปิ้งกิจการนอกบ้าน

 

"คาซูกิ โอฮาระ" ที่ปรึกษาอาวุโสของโนมูระ รีเสิร์ช อินสติติวต์มองว่า เศรษฐกิจญี่ปุ่นจำเป็นต้องปรับเปลี่ยนเพื่ออุ้มชูธุรกิจใหม่ ๆ มันดูน่าละอายสำหรับญี่ปุ่นที่จะรับมือกับการแข็งค่าของเงินเยนด้วยการพยายามทำให้เยนอ่อนค่าลงเหมือนที่ทำกันมาตลอด

 

แต่แทนที่จะมัวกังวลว่า การแข็งค่าของเยนกระทบต่อขีดการแข่งขันของญี่ปุ่น และรอให้รัฐบาลยื่นมือมาช่วยแก้ปัญหาให้ นักวิเคราะห์แนะว่า ญี่ปุ่นต้องปรับเปลี่ยนเศรษฐกิจให้ก้าวไปสู่อุตสาหกรรมที่มีมูลค่าเพิ่ม อาทิ ภาคบริการ และเทคโนโลยีสารสนเทศ รวมทั้งหาที่ยืนใหม่ ๆ ให้ธุรกิจเหล่านี้ในระดับโลกเช่นเดียวกับที่ราคุเทนทำอยู่

 

นอกเหนือจากประโยชน์ในแง่การควบรวมกิจการ (M&A) แล้ว ค่าเงินเยนยังช่วยอุตสาหกรรมอื่น ๆ ของญี่ปุ่นด้วย อาทิ สายการบิน ซึ่งได้ประโยชน์จากต้นทุนค่าพลังงานและค่าธรรมเนียมในสนามบินต่างประเทศที่ลดลง แต่เงินเยนที่แข็งค่าขึ้นก็ทำให้ คนญี่ปุ่นเดินทางไปเที่ยวนอกบ้านมากขึ้นเช่นกัน

 

การแข็งค่าของเยนยังช่วยญี่ปุ่นให้ออกไปนอกบ้านเพื่อหาแหล่งทรัพยากรและพัฒนาสาธารณูปโภค ยกตัวอย่าง บริษัท "มิตซุย" ที่ประกาศลงทุนในธุรกิจน้ำร่วมกับบริษัทสิงคโปร์ เพื่อเข้าไปทำธุรกิจบำบัดน้ำและโครงสร้างพื้นฐานในจีน

 

แคธี มัตสุอิ ประธานฝ่ายกลยุทธ์ของโกลด์แมน แซกส์ ญี่ปุ่น ระบุว่า กิจกรรม M&A ที่เพิ่มขึ้นเป็นผลดีกับญี่ปุ่นโดยรวม เพราะจะทำให้มีศักยภาพในการเติบโตมากขึ้น และส่งผลให้บริษัทญี่ปุ่น ได้ประโยชน์จากการประหยัดจากขนาด (economies of scale) ซึ่งจะเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันให้ญี่ปุ่นในตลาดโลก

[ส้มโอมือ 4,910]

ค่าเงินบาท

ส่องกล้องเศรษฐกิจ : ดร.อาภรณ์ ชีวะเกรียงไกร กรุงเทพธุรกิจ วันพฤหัสบดีที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2553

 

ข่าวร้อนแรงทางเศรษฐกิจในช่วงนี้มีอยู่ 2 เรื่องใหญ่ คือ เรื่องค่าเงินบาทที่แข็งค่าขึ้นอย่างรวดเร็ว และเรื่องการประมูลโทรศัพท์ระบบ 3.9จี ในวันนี้จึงอยากที่จะขอร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยว่า การเข้าไปแทรกแซงค่าเงินบาทด้วยวิธีการต่างๆ นั้น ต่างก็มีต้นทุนทั้งสิ้น ไม่ใช่ว่าจะได้มาฟรีๆ ประเด็นแรกที่สุด คือ ค่าเงินบาทในช่วงเดือนกันยายนนี้แข็งค่าขึ้นมาประมาณเกือบร้อยละ 1.73 มาอยู่ที่ระดับ 30.73 บาทต่อดอลลาร์ ในปัจจุบันนี้ แต่ถ้าหากจะนับตั้งแต่ต้นปีแล้วค่าเงินบาทจะแข็งค่าขึ้นประมาณ 7.9% ซึ่งเป็นสกุลเงินที่แข็งค่ามากเป็นลำดับที่สามของภูมิภาคนี้รองมาจากอินโดนีเซียและมาเลเซีย การแข็งค่าขึ้นของค่าเงินบาทนั้นมาจากปัจจัย 3 ประการคือ (1) ประเทศไทยมีการเกินดุลการค้าและดุลบริการมาอย่างต่อเนื่อง (เช่นเดียวกันกับประเทศในภูมิภาคเอเชีย) จึงทำให้มีทุนสำรองเงินตราต่างประเทศ สะสมมาอย่างต่อเนื่องจนกระทั่ง ณ ปัจจุบันมีทุนสำรองเงินตราต่างประเทศอยู่ประมาณ 150,000 ล้านดอลลาร์ หรือคิดเป็นมูลค่าการนำเข้า 7 เดือน ซึ่งเป็นสถานการณ์ที่มีเงินดอลลาร์ มากกว่าความต้องการใช้ ดังนั้นค่าเงินบาทจึงควรที่จะแข็งค่าขึ้น (2) มีเงินทุนต่างชาติไหลเข้ามาลงทุนในตลาดหุ้นและตลาดพันธบัตรไทยอย่างต่อเนื่องนับตั้งแต่เดือนมิถุนายนเป็นต้นมามูลค่านับแสนล้านบาท

 

และ (3) ค่าเงินสกุลดอลลาร์ เงินยูโร และเงินปอนด์ อ่อนค่าลงอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี 2552 เป็นต้นมาเนื่องจากการใช้นโยบายการเงินผ่อนปรนแบบพิเศษ (quantitative easing) ที่บางกรณีเป็นการพิมพ์เงินเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจ เพื่อการกระตุ้นการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจที่เป็นผลกระทบมาจากวิกฤติเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นในปี 2551 และนอกจากนี้ประเทศที่พัฒนาแล้วเหล่านี้มีปัญหาหนี้สาธารณะที่อยู่ในระดับสูงในระดับที่เป็นอันตราย จากพื้นฐานทางเศรษฐกิจข้างต้นจึงกดดันให้ค่าของเงินกลุ่มภูมิภาคเอเชียแข็งค่าขึ้น

 

ประเด็นที่สอง ผลกระทบของค่าเงินบาทที่แข็งค่าขึ้นนี้มีทั้งผู้ที่ได้รับประโยชน์และเสียผลประโยชน์ ซึ่งผู้ที่เสียผลประโยชน์คือกลุ่มผู้ส่งออกสินค้าหรือธุรกิจท่องเที่ยวที่มีรายได้เป็นเงินสกุลต่างประเทศ เช่น ดอลลาร์ หรือเงินยูโร ซึ่งหากแลกกลับมาเป็นเงินบาทแล้วจะได้รับเงินน้อยลง ซึ่งก็เป็นความจริงโดยเฉพาะผู้ผลิตเพื่อการส่งออกที่ใช้วัตถุดิบในประเทศ แต่หากเป็นผู้ผลิตที่ใช้วัตถุดิบจากต่างประเทศแล้วต้นทุนการผลิตก็จะลดลงด้วยเช่นกัน ทั้งนี้สำหรับกลุ่มที่ได้รับประโยชน์จากการแข็งค่าของเงินบาท คือ กลุ่มผู้นำเข้า ซึ่งสินค้านำเข้าที่สำคัญและจำเป็นหลายรายการที่ประเทศไทยไม่สามารถผลิตได้เองในประเทศ เช่นน้ำมันดิบ ปุ๋ยเคมี เวชภัณฑ์และผลิตภัณฑ์ยา และเครื่องจักรต่างๆ ซึ่งการที่ค่าเงินบาทที่แข็งค่าทุก 1 บาทต่อดอลลาร์ ก็จะทำให้ราคาขายปลีกน้ำมันลดลงได้ 20-30 สตางค์ต่อลิตร ซึ่งหมายถึงต้นทุนการผลิตและค่าครองชีพของประชาชนส่วนหนึ่งดีขึ้นอันเนื่องมาจากการแข็งค่าของเงินบาท

 

ดังนั้นรัฐบาลที่มีความรับผิดชอบต่อประชาชนทั้งประเทศจึงต้องคำนึงถึงผลกระทบต่อกลุ่มต่างๆ อย่างทั่วถึง ข้อเรียกร้องของกลุ่มผู้ส่งออกเป็นประเด็นที่ควรรับฟัง และให้การช่วยเหลือ ซึ่งอาจจะทำได้โดยช่วยให้ผู้ส่งออกรายย่อยสามารถทำธุรกรรมป้องกันความเสี่ยงจากอัตราแลกเปลี่ยนได้ (currency hedging) หรือการช่วยลดต้นทุนการผลิตอื่นๆ ลง แต่ไม่ควรใช้นโยบายอัตราแลกเปลี่ยนในการแข่งขันเพื่อการส่งออก เพราะจะไม่ยั่งยืน ควรที่จะเพิ่มขีดความความสามารถด้วยวิธีอื่นๆ แทนที่จะแข่งขันด้วยการทำให้ค่าเงินอ่อนลง

 

ประเด็นที่สาม ประสิทธิภาพของการเข้าแทรกแซงค่าเงินบาทในลักษณะที่เข้าไปบิดเบือนกลไกของตลาด ซึ่งดูเหมือนจะง่ายโดยการให้ธนาคารกลางเข้าไปแทรกแซงด้วยการเข้าไปซื้อเงินดอลลาร์ หมายถึงการขายเงินบาทเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจ (เป็นการสร้างความต้องการเงินดอลลาร์จอมปลอมที่เรียกว่าความต้องการเทียม) จะทำให้มีปริมาณเงินบาทในระบบอยู่สูงเกินกว่าความเป็นจริงและจูงใจให้ประชาชนใช้จ่ายมากขึ้น และจะส่งผลกระทบต่อไปยังกดดันให้เกิดเงินเฟ้อ ในขณะเดียวกันทางด้านธนาคารกลางเองเงินดอลลาร์ที่ซื้อเข้ามาก็จะมีค่าลดลง (เพราะไม่สามารถต้านทานต่อกลไกของตลาดที่เงินทุนทั่วโลกมีมากกว่าทุนสำรองของประเทศอยู่มาก) และก่อให้เกิดการขาดทุน (ของอัตราแลกเปลี่ยน) ในงบดุลของธนาคารแห่งประเทศไทย และที่สำคัญกว่าก็คือการเข้าแทรกแซงนี้จะต้องใช้เงินจำนวนมหาศาลและจะประสบความสำเร็จหรือไม่ ตัวอย่างคือ ในสัปดาห์ที่ผ่านมาธนาคารกลางของญี่ปุ่นได้ใช้เงินจำนวนประมาณ 20,000 ล้านดอลลาร์เข้าแทรกแซงค่าเงินเยน (ประเทศญี่ปุ่นมีเงินทุนสำรองระหว่างประเทศอยู่ 1 ล้านล้านดอลลาร์หรือมากกว่าประเทศไทยอยู่ถึงประมาณ 7 เท่า) ซึ่งแม้มีผลทำให้เงินเย็นอ่อนค่าลงจาก 83 เยนต่อดอลลาร์มาเป็น 85 เยนต่อดอลลาร์ ในวันนั้น และต่อมาอีก 2 วันค่าเงินเยนก็กลับมาอยู่ที่ 83 เยนต่อดอลลาร์ อีก

 

ดังนั้น พึงต้องคำนึงด้วยว่าค่าเงินบาทที่มีอยู่เพียงจำนวนน้อยนั้นจะต้านทานกลไกของตลาดได้ การแทรกแซงค่าเงินจึงเป็นเรื่องที่พึงพิจารณาอย่างรอบคอบครบถ้วนไม่ตามใจเฉพาะฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเท่านั้น

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ถ้ารัฐบาลไทยแทกแซงค่าเงินโดยการซื้อทองคำแท่งมาเก็บ คงกำไรไปเยอะแล้ว สมัยที่ผมเริ่มซื้องทอง บาทละ400+เหรียญเอง

[moshi 9]

ขอบคุณครับคุณส้มโอมือ

เคยคิดเหมือนกันครับว่า พอมีข่าวไทยแทรกแซงค่าเงินตัวเอง ต้องซื้อดอลล์หรือพันธบัตรสหรัฐ แทนที่จะซื้อทอง

..แต่บาทละ 400 $ หรือ 400 บาทครับคุณส้มโอมือ 400$เนี่ย 25บาท/$ ก็ 10000.- เลยนะครับ (ไม่ได้จับผิดนะครับ ..ล้อเล่น )

ว่าแต่บาทละ400เนี่ยมันกี่ปีมาแล้วครับ ???

[Tookie 1]

ขอบคุณคุณส้มโอมือค่ะ !thk !thk !thk

[reeping 138]

!thk ขอบคุณ คุณส้มโอมือ มีข่าวมาเสริฟให้ทุกวันไม่มีตกข่าวเลย ยกให้เป็นเหยี่ยวข่าวประจำกระทู้ไปเลย !thk !gd

[ส้มโอมือ 4,910]

ให้ข้อมูลผิดครับ ตอนที่ผมซื้อทองแท่งออนซ์ละ400+เหรียญครับ

[ส้มโอมือ 4,910]

แคลคอมพ์ยอดขายก.ย.ตก15%

08 ตุลาคม 2553 เวลา 11:47 น. | เปิดอ่าน 180 | ความคิดเห็น 0

นักวิเคราะห์ เผย แคลคอมพ์ยอดขายก.ย.ตก15%

 

ธุรกิจอิเลกทรอนิกส์ของไทยมีรายได้ส่วนใหญ่มาจากการส่งออก ซึ่งนักวิเคราะห์คาดการณ์ว่าจะได้รับผลกระทบจากแข็งค่าของเงินบาทโดยตรง และล่าสุดบริษัท แคล-คอมพ์ อีเล็คโทรนิคส์ (ประเทศไทย) หรือCCET เปิดเผยตัวเลขยอดขายประจำเดือนก.ย. ลดลงจากเดือนส.ค.ประมาณ 15%

 

นายคงสิทธิ์ โจวกิจเจริญ กรรมการผู้จัดการ CCET เปิดเผยว่า บริษัทมียอดขายในเดือน ก.ย. อยู่ที่ 10,685 ล้านบาท หรือคิดเป็น 10,995 ล้านเหรียญไต้หวัน ลดลง 15% จากยอดขายเดือน ส.ค. ที่มียอดขาย 12,598 ล้านบาท หรือ คิดเป็น 12,963 ล้านเหรียญไต้หวัน แต่เพิ่มขึ้นจากช่วงเดียวกันของปีก่อน 10%

 

ทั้งนี้ ยอดขายรวม9 เดือนแรกปีนี้ มีทั้งสิ้น 89,135 ล้านบาท เพิ่มขึ้น 11% จากช่วงเดียวกันในปี 2552

 

นักวิเคราะห์บริษัทหลักทรัพย์กิมเอ็ง(ประเทศไทย) ได้ปรับลดประมาณการกำไรของบริษัท แคล-คอมพ์ ,บริษัท เดลต้า อีเลคโทรนิคส์ (ประเทศไทย)หรือ DELTA และ บริษัทฮานา ไมโครอิเล็คโทรนิคส( HANA) ปี 2554 ลงเฉลี่ย 5% จากการเปลี่ยนมาใช้สมมติฐานอัตราแลกเปลี่ยนปี2553 และ 2554 ที่ระดับ 31.9 และ 30.4 บาทต่อเหรียญสหรัฐ โดยแข็งค่าจากสมมติฐานครั้งก่อน 2% และ 9% ตามลำดับ ส่วนปี 2553 แทบไม่ได้รับผลกระทบ

 

"CCET ได้รับการปรับลดประมาณการกำไรปี2554 ลงมากสุด โดยปรับลดลง 8% จากสมมติฐานเดิม"นักวิเคราะห์บริษัทหลักทรัพย์กิมเอ็งระบุ

 

ล่าสุด ราคาหุ้นในกล่มอเล็กทรอนิกส์เคลื่อนไหวในช่วงแคบๆ

[itums 39]

ขอบคุณครับคุณส้มโอมือ

[jinny 2]

ขอบคุณคุณส้มโอมือค่ะ +1 ด้วยค่ะ

[ส้มโอมือ 4,910]

วิกฤติน้ำ จีน-อินเดีย กับ ความตึงเครียดทางการเมือง (1)

ดร. พงษ์ศักดิ์ ฮุ่นตระกูล สถาบันบริหารธุรกิจ ศศินทร์ แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย กรุงเทพ , สมยศ อรรคฮาดสี กรุงเทพธุรกิจ วันศุกร์ที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2553

 

เมื่อกล่าวถึง “น้ำ” สิ่งที่จำเป็นในการดำรงชีวิตของมนุษย์ เราพบว่าวิกฤติการขาดแคลนน้ำ เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น ได้ยินบ่อยขึ้น และมีความรุนแรงเพิ่มมากขึ้นทุกปี แม้แต่ในประเทศไทยที่เคยได้ชื่อว่าเป็นแหล่งเกษตรกรรมของโลกก็ตาม มีคนกล่าวว่า น้ำเปรียบได้กับน้ำมันชนิดหนึ่ง เป็นทรัพยากรที่มีแนวโน้มราคาเพิ่มสูงขึ้น อันเนื่องมาจากความต้องการบริโภคทั้งทางตรงและทางอ้อมเพิ่มสูงขึ้น ขณะที่แหล่งน้ำต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นแหล่งน้ำใต้ดิน ธารน้ำแข็ง แหล่งกักเก็บน้ำต่างๆ อาทิเช่น เขื่อน มีปริมาณน้ำลดลง ส่งผลให้ราคาสูงขึ้นตามกลไกตลาด

 

ประกอบกับการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศของโลก (climate change) เป็นผลให้ปัญหาการขาดแคลนน้ำยิ่งเลวร้ายลง หากเหตุการณ์ดำเนินเช่นนี้โดยไม่ได้รับการแก้ไข ความขัดแย้งอันมีสาเหตุจากทรัพยากรน้ำจะเริ่มทวีความรุนแรงเพิ่มมากขึ้นและพบเห็นได้บ่อยขึ้น จนอาจนำไปสู่สงครามได้ในอนาคต เพราะว่านโยบายด้านทรัพยากรน้ำมีส่วนสำคัญต่อการวางแผนทางการเกษตรกรรมหรือนโยบายทางอาหารของประเทศนั้น ที่ส่งผลต่อความเป็นอยู่ของประชากรในประเทศโดยตรง เกือบ 70% ของปริมาณน้ำทั้งหมดในโลกถูกใช้ในภาคเกษตรกรรม ตรงกับตัวเลขการใช้น้ำในภาคเกษตรกรรมของจีน ขณะที่อินเดียใช้มากถึง 90% ของปริมาณน้ำทั้งหมดในประเทศ

 

ความต้องการปริมาณน้ำเพิ่มขึ้นของเกษตรกรไม่ได้มีสาเหตุเพียงแค่ต้องการเพิ่มผลผลิต เพื่อเลี้ยงจำนวนประชากรที่เพิ่มมากขึ้นเพียงอย่างเดียว แต่ยังมาจากพฤติกรรมการบริโภคที่ต้องการอาหารที่มีรสชาติ และคุณภาพอาหารที่เพิ่มขึ้น โดยเฉพาะกับชนชั้นกลาง ดังตัวอย่างการปลูกถั่วเหลืองหนึ่งกิโลกรัมใช้ปริมาณน้ำเป็นสองเท่าของการปลูกถั่วชนิดอื่นหนึ่งกิโลกรัม การผลิตเนื้อวัวหนึ่งกิโลกรัมใช้น้ำเป็นสี่เท่าของการผลิตเนื้อไก่หนึ่งกิโลกรัม การผลิตน้ำส้มหนึ่งแก้วใช้น้ำห้าเท่าของการผลิตชาหนึ่งถ้วย การเพิ่มขึ้นของชนชั้นกลางที่มีจำนวน 2 พันล้านคนทั่วโลก และมีแนวโน้มที่เพิ่มขึ้นโดยเฉพาะในประเทศจีน และอินเดีย อันเป็นผลจากการเติบโตทางเศรษฐกิจในช่วงที่ผ่านมา จะส่งผลต่อปัญหาความต้องการใช้น้ำในภาคเกษตรกรรมที่มีปริมาณเพิ่มสูงขึ้น เพื่อรองรับความต้องการของคนชั้นกลางกลุ่มดังกล่าวในอนาคต

 

สำหรับในส่วนภาคอุตสาหกรรม ที่ในปัจจุบันมีการใช้น้ำอยู่ที่ 22% ของปริมาณน้ำทั่วโลก อีก 8% เป็นการใช้ในด้านกิจกรรมอื่นในประเทศ เช่น การขนส่ง การผลิตพลังงาน อย่างไรก็ตาม ความต้องการใช้น้ำในสองประเภทดังกล่าวได้เพิ่มขึ้นถึง 4 เท่าในช่วงครึ่งหลังของทศวรรษที่ 20 เช่นเดียวกับความต้องการน้ำในภาคเกษตรกรรมที่เพิ่มเป็น 2 เท่า แสดงให้เห็นถึงความต้องการใช้น้ำที่มีปริมาณเพิ่มขึ้นในทุกด้าน

 

การที่จะรองรับความต้องการที่เพิ่มขึ้นในการใช้น้ำอย่างต่อเนื่องไม่สิ้นสุดเป็นเรื่องยาก เนื่องจากทรัพยากรน้ำมีจำนวนจำกัด น้ำบนพื้นผิวโลกมากกว่า 97% เป็นน้ำทะเล ขณะที่ 2.5% เป็นน้ำจืด แต่ 70% ของน้ำจืดเหล่านี้ อยู่ในรูปของน้ำแข็งที่อยู่ที่ขั้วโลก ธารน้ำแข็ง ดังนั้น น้ำจืดที่สามารถนำมาใช้ได้จึงอยู่ที่ 0.75% ของปริมาณน้ำทั้งหมดทั่วโลก และส่วนใหญ่เป็นน้ำใต้ดินที่อยู่ในธารน้ำใต้ดิน หรือลักษณะที่ใกล้เคียง นอกนั้นอยู่ในทะเลสาบ แม่น้ำ และแหล่งกักเก็บต่างๆ ที่มีการระเหย และหมุนเวียนตลอดเวลา

 

คุณค่าของทรัพยากรน้ำขึ้นอยู่กับที่ตั้งแหล่งน้ำ วัตถุประสงค์การนำมาใช้ และการหมุนเวียน ผู้ที่ตั้งอยู่ใกล้แหล่งน้ำ มักเป็นผู้ที่ได้ประโยชน์จากการใช้แหล่งน้ำดังกล่าว ทำให้การกระจายทรัพยากรน้ำไม่สามารถดำเนินการได้อย่างเท่าเทียมกัน จีนและอินเดียที่มีประชากรมากกว่า 1 ใน 3 ของประชากรโลก แต่มีทรัพยากรน้ำน้อยกว่า 10% ของทรัพยากรน้ำทั่วโลก ประชากรจีนมีน้ำให้บริโภคได้เฉลี่ยอยู่ที่ 2,117 ลูกบาศก์เมตรต่อปี เทียบกับอินเดียที่ 1,614 ลูกบาศก์เมตรต่อปี ขณะที่สหรัฐอเมริกาอยู่ที่ 9,943 ลูกบาศก์เมตรต่อปี ธนาคารโลกคาดการณ์ว่าน้ำจำนวน 80% ที่เกษตรกรของอินเดียใช้อยู่จะหมดไป หากว่ายังคงมีการใช้น้ำในระดับที่เป็นอยู่ในขณะนี้ เนื่องจากทรัพยากรน้ำมีปัญหาในเรื่องการเคลื่อนย้าย เพราะค่าใช้จ่ายที่สูงมากในการเคลื่อนย้ายจากแหล่งหนึ่งไปยังอีกแหล่งหนึ่ง ซึ่งต้องใช้การสูบน้ำรวมถึงระบบชลประทาน อันมีผลให้น้ำมีการเปลี่ยนทิศทางเข้าสู่แหล่งอื่น ทำให้ผู้ที่อยู่ต้นน้ำได้รับประโยชน์จากแหล่งน้ำมากกว่าผู้ที่อยู่ปลายน้ำ

 

ทรัพยากรน้ำที่มีผลต่อการดำรงชีวิตของมนุษย์ไม่เพียงเป็นแหล่งก่อให้เกิดอาหาร แต่ยังรวมถึงสินค้าทุกอย่างล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องกับน้ำ ตั้งแต่ไมโครชิพจนถึงเหล็กกล้า รวมถึงภาคอุตสาหกรรมในประเทศพัฒนาที่มีการใช้น้ำมากถึง 60% ของปริมาณน้ำทั้งหมด ขณะที่คนต้องการน้ำอย่างน้อยวันละสองลิตร เพื่อการดำรงชีวิตอยู่ น้ำจึงจัดเป็นความจำเป็นขั้นพื้นฐานในการดำรงชีวิต และทำให้มนุษย์ส่วนใหญ่มีความเชื่อว่าน้ำเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานของการเป็นมนุษย์ อันหมายถึง มนุษย์ทุกคนมีสิทธิในการใช้น้ำได้โดยไม่จำเป็นต้องมีค่าใช้จ่ายใดๆ ความเชื่อดังกล่าวส่งผลที่สำคัญประการแรกได้แก่ การประกาศอย่างเป็นทางการโดยจักรพรรดิจัสติเนียน แห่งอาณาจักรไบแซนไทน์ ที่ได้ทรงประกาศไว้เมื่อศตวรรษที่หกว่า อากาศ น้ำ ทะเล และชายฝั่ง เป็นสิทธิของมนุษย์ทุกคน ความเชื่อในลักษณะดังกล่าวปรากฏในที่ต่างๆ รวมถึงเอเชียและแอฟริกา ผลประการที่สอง คือ การที่ถือว่าน้ำเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่พระเจ้าประทานให้กับมนุษย์ ทำให้ทุกคนมีสิทธิในการใช้น้ำ ด้วยความเชื่อดังกล่าวประกอบกับการที่น้ำเข้าไปมีส่วนกับกิจกรรมชีวิตมนุษย์อยู่ตลอดเวลา ทำให้น้ำที่เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดอย่างหนึ่งในโลกที่สามารถใช้กันได้ โดยส่วนใหญ่มิได้มีการกำหนดราคาแต่อย่างใด

 

แหล่งน้ำโดยธรรมชาติแล้วมีจำนวนจำกัด ขณะที่ความต้องการในการใช้น้ำมีจำนวนเพิ่มสูงขึ้นตามจำนวนประชากรของโลก ทำให้ความต้องการน้ำที่เกี่ยวข้องกับการผลิตอาหารเลี้ยงประชากรเพิ่มสูงขึ้น การนำแหล่งน้ำใต้ดินมาใช้เพื่อการเกษตรโดยเกษตรกรมีจำนวนเพิ่มสูงขึ้น จนเกิดภาวการณ์นำมาใช้สูงเกินกว่าน้ำที่ไหลชดเชย (overload) อันมีผลให้แหล่งน้ำใต้ดินมีจำนวนลดลง โดยเฉพาะกับจีนและอินเดีย การลดลงของแหล่งน้ำใต้ดินดังกล่าว ส่งผลต่อความสมบูรณ์ของพื้นดินที่ใช้ในการเพาะปลูก โดยเฉพาะใน จีน และอินเดีย ปัญหาการขาดแคลนน้ำในประเทศหนึ่ง โดยเฉพาะกับจีน หรือ อินเดีย กำลังส่งผลกระทบต่อประเทศต่างๆ ซึ่งอาจนำไปสู่ความขัดแย้งที่เพิ่มสูงขึ้น ดังจะได้กล่าวต่อไป

[ส้มโอมือ 4,910]

มองแนวโน้มเศรษฐกิจ ในระยะกลาง (3-5 ปีข้างหน้า)

คอลัมน์ ระดมสมอง โดย เพสซิมิสต์ ประชาชาติธุรกิจ วันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2553 ปีที่ 34 ฉบับที่ 4247

 

เศรษฐกิจโลกโดยรวมกำลังฟื้นตัวในปี 2010 แต่การฟื้นตัวดังกล่าวมีความแตกต่างกันคือประเทศกำลังพัฒนาฟื้นตัวในอัตราที่สูงกว่า ขณะที่เศรษฐกิจประเทศสหรัฐกลุ่มสหภาพยุโรปและญี่ปุ่นฟื้นตัวอย่างเชื่องช้ากว่าและกำลังแผ่วตัวลงในไตรมาสที่ 3 ของปีนี้ และมีแนวโน้มว่าจะชะลอตัวลงต่อเนื่องในไตรมาส 4 อย่างไรก็ดี ฝ่ายต่าง ๆ ยังคาดการณ์ว่าประเทศพัฒนาแล้ว โดยเฉพาะสหรัฐจะสามารถหลีกเลี่ยงการกลับเข้าสู่ภาวะตกต่ำอีกครั้งได้

 

ทั้งนี้ นักวิเคราะห์บางคนเตือนว่าความเสี่ยงของความตกต่ำทางเศรษฐกิจยังมีอยู่ เพราะที่ผ่านมา การคาดการณ์ของทางการสหรัฐ เช่นผู้ว่าการธนาคารกลางของสหรัฐ คือ นายเบน เบอร์นันเก้ นั้น ไม่ได้แม่นยำและผิดพลาดในทางที่มองโลกในแง่ดีหลายครั้ง เช่นเคยบอกว่าหนี้ต่ำกว่ามาตรฐาน (subprime) มีมูลค่าไม่มากและจะไม่สร้างปัญหาให้กับสถาบันการเงิน ต่อมาก็พูดว่า การนำเอาหนี้สินดังกล่าวมาแปลงเป็นตราสารหนี้ (securitization) ประเภทซีดีโอ (Collateralized debt obligation) เป็นกระบวนการกระจายความเสี่ยงและจะไม่ส่งผลกระทบต่อเสถียรภาพของระบบการเงินและสถาบันการเงิน

 

ต่อมาก็บอกว่า การล่มสลายของวาณิชธนกิจของสหรัฐ คือแบร์ สเติร์น จะไม่สร้างปัญหาต่อเนื่อง จนในที่สุดวาณิชธนกิจอีกแห่ง คือเลห์แมน บราเธอร์ (มูลค่าสินทรัพย์เกือบ 7 แสนล้านเหรียญ หรือกว่า 2 เท่าจีดีพีประเทศไทย) ล่มสลายเมื่อเดือนกันยายน 2008 เป็นตัวจุดวิกฤตทางการเงินของโลก ซึ่งส่งผลให้เศรษฐกิจโลกตกต่ำอย่างรุนแรงในปี 2009 โดยที่นายเบน เบอร์นันเก้ ไม่เคยกล่าวเตือนให้ทราบเลยว่า ปัญหากำลังก่อตัว และเศรษฐกิจโลกเผชิญความเสี่ยงอย่างมาก ซึ่งในที่สุดก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความตกต่ำได้ แม้จะเป็นผู้ที่รับผิดชอบดูแลสถาบันการเงินและเป็นผู้ที่มีข้อมูลครบถ้วนและรอบรู้มากที่สุดคนหนึ่ง

 

จึงพูดได้ว่า แม้เราจะได้รับคำยืนยันว่าเศรษฐกิจจะไม่ตกต่ำลงไปอีก แต่ก็ไม่สามารถจะไว้วางใจได้เต็ม 100% (ผมคิดว่าควรเชื่อได้ประมาณ 50-60% เท่านั้น) เพราะเศรษฐกิจสหรัฐและญี่ปุ่นกำลังชะลอตัวลง และในไตรมาส 4 เศรษฐกิจยุโรปก็จะต้องชะลอลงตาม ซึ่งเศรษฐกิจหลักทั้ง 3 นี้มีขนาดจีดีพีรวมกันเท่ากับ 60% ของจีดีพีของโลก ดังนั้น หากเศรษฐกิจของกลุ่ม G 3 ดังกล่าวฟุบตัวลง ก็ยากที่เศรษฐกิจโลกจะฟื้นตัวอย่างต่อเนื่องในปี 2011-2012

 

หากจะสามารถก้าวข้ามความอ่อนแอทางเศรษฐกิจดังกล่าวไปได้ในครึ่งแรกของปี 2011 ก็ยังต้องยอมรับว่าเศรษฐกิจของกลุ่ม G 3 น่าจะฟื้นตัวอย่างเชื่องช้าอย่าง ต่อเนื่อง คือเศรษฐกิจจะขยายตัวประมาณ 2-3% ด้วยเหตุผลดังนี้

 

1.ความซบเซาของภาคอสังหาริมทรัพย์ในสหรัฐยังต้องใช้เวลาอีก 2-3 ปีในการจะสะสางปัญหาการตกต่ำของราคาและจำนวนบ้านที่รอการขาย กล่าวคือตอนนี้ สต๊อกบ้านรอการขายมีมากถึง 10 เดือน แม้ราคาบ้านจะปรับลงมาแล้ว 30% จาก จุดสูงสุด ที่สำคัญคือประมาณ 20% ของประชาชนที่กู้เงินมาซื้อบ้านขณะนี้มีหนี้ท่วมตัว คือราคาบ้านต่ำกว่ายอดเงินกู้ (negative equity) แปลว่ายังจะมีการปรับเพิ่มขึ้นของหนี้เสียในภาคอสังหาริมทรัพย์ต่อไป นอกจากนั้น อสังหาริมทรัพย์ใน ภาคการพาณิชย์ (commercial real estate) ก็ยังตกต่ำย่ำแย่อย่างมาก

 

2.อัตราการว่างงานในสหรัฐอยู่ที่ระดับสูงถึง 9.6% ในเดือนสิงหาคม และเชื่อได้ว่าอัตราการว่างงานจะปรับเพิ่มขึ้นกลับไปสู่ 10% อีกในสหรัฐในปีหน้า เพราะปัจจุบันภาคเอกชนจ้างงานน้อยเกินไป คือจ้างงานเพิ่มขึ้นเฉลี่ยเดือนละ 50,000-60,000 ตำแหน่ง ในขณะที่การจะทำให้อัตราการว่างงานทรงตัว (ไม่เพิ่มขึ้น) นั้นจะต้องจ้างงานเพิ่มขึ้นเดือนละ 150,000 ตำแหน่งในทำนองเดียวกัน อัตราการว่างงานในยุโรปและญี่ปุ่นก็ยังอยู่ที่ระดับสูงมาก เช่นในกรณีของสเปนนั้น อัตราการว่างงานสูงถึง 20%

 

3.นโยบายการคลังของประธานาธิบดี โอบามาไม่ประสบความสำเร็จในการกระตุ้นให้เศรษฐกิจฟื้นตัว เช่นงบประมาณพิเศษ มูลค่า 800,000 ล้านเหรียญ ที่รัฐสภาสหรัฐอนุมัติให้กระตุ้นเศรษฐกิจใน ปี 2009 ช่วยให้เศรษฐกิจสหรัฐขยายตัว 5% ในไตรมาส 4 ของปี 2009 แต่การขยายตัวก็ชะลอลงมาในไตรมาส 1 ปี 2010 เหลือ 3.7% และไตรมาส 2 เหลือเพียง 1.6% ผลที่ตามมาคือการว่างงานในสหรัฐปรับตัวเพิ่มขึ้น (เป็น 9.6% ดังกล่าวข้างต้น) แทนที่จะลดลงเหลือต่ำกว่า 8% ตามที่รัฐบาลโอบามาได้เคยคาดการณ์ไว้ ส่งผลให้ประธานาธิบดีโอบามาสูญเสีย ความนิยมอย่างรวดเร็ว และในเชิงการเมืองไม่น่าจะสามารถผลักดันให้รัฐสภาอนุมัติงบประมาณเพิ่มเติมเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจได้ ซ้ำร้ายยังมีโอกาสสูงที่จะทำให้พรรคเดโมแครตแพ้การเลือกตั้งในปลายปี 2010 ทำให้พรรคเดโมแครตกลายเป็นพรรคเสียงข้างน้อยในสภาผู้แทนราษฎร แม้ว่าจะยังสามารถรักษาเสียงข้างมากในวุฒิสภาได้ แต่ก็จะทำให้การผลักดันนโยบายต่าง ๆ ของประธานาธิบดีโอบามาทำได้ยากยิ่งขึ้นใน 2 ปีข้างหน้า เพราะจะถูกฝ่ายค้านในสภาผู้แทนราษฎรคัดค้านอย่างรุนแรง เพื่อให้ประธานาธิบดีโอบามาไม่มีผลงาน และส่งผลกระทบต่อการหาเสียงเลือกตั้งในสมัยต่อไปในปี 2012-2013

 

4.ประเทศพัฒนาแล้วทุกประเทศมีระดับหนี้สาธารณะสูงประมาณ 100% ของจีดีพี และยังมีแนวโน้มจะเพิ่มขึ้นอีกใน 2-3 ปีข้างหน้า เพราะยังขาดดุลงบประมาณ 5-8% ต่อปี ทำให้หนี้สาธารณะเป็นภาระอย่างใหญ่หลวงได้ใน 2-3 ปีข้างหน้า หากเศรษฐกิจไม่ฟื้นตัว ตรงนี้เป็นจุดที่สามารถพลิกผันได้อย่างมาก เช่นหากรัฐบาลสร้างหนี้ แต่สามารถกระตุ้นเศรษฐกิจให้ขยายตัวได้ดี ก็จะทำให้หนี้ต่อจีดีพีลดลง เพราะจีดีพีโตขึ้นมาก ปัญหาหนี้สาธารณะจะไม่มี แต่หากไม่สามารถกระตุ้นเศรษฐกิจได้ หนี้ต่อ จีดีพีจะเพิ่มขึ้น ทำให้รัฐบาลต้องแก้ไขปัญหาโดยกการลดรายจ่าย และ/หรือเพิ่มภาษี ซึ่งจะเป็นการซ้ำเติมเศรษฐกิจ นอกจากนั้น หากเกิดความกลัวว่ารัฐบาลจะใช้หนี้คืนไม่ได้ ก็จะทำให้ดอกเบี้ยปรับเพิ่มขึ้น ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจโดยรวมอีกทางหนึ่ง

 

5.วิกฤตที่ผ่านมาในปี 2008-2009 นั้นเกิดจากการที่ธนาคารสหรัฐและยุโรปปล่อยกู้มากเกินไปและหละหลวมเกินไป จึงทำให้มีความจำเป็นต้องเพิ่มกฎเกณฑ์และกฎหมายควบคุมการปล่อยกู้ให้รัดกุมมากยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งที่กำลังดำเนินการอยู่ และเป็นสิ่งที่ถูกต้องในระยะยาว แต่ในขณะที่เศรษฐกิจโดยรวมยังไม่ค่อยฟื้นตัวนั้น มีความเสี่ยงว่าธนาคารพาณิชย์ต่าง ๆ จะปล่อยกู้เพิ่มขึ้นอย่างจำกัดและระมัดระวังอย่างมาก ผลคือผู้ประกอบการ โดยเฉพาะขนาดกลางและขนาดย่อมจะไม่สามารถ เข้าถึงสินเชื่อได้อย่างเต็มที่

 

เงื่อนไข 5 เงื่อนไขที่กล่าวถึงข้างต้นนั้น แปลว่าเครื่องมือในการขับเคลื่อนการฟื้นตัวเศรษฐกิจของกลุ่ม G 3 นั้นจำกัดอยู่ที่นโยบายการเงินที่กดดอกเบี้ยให้ต่ำผิดปกติไปอีกนาน ตรงนี้เป็นสิ่งที่ประเทศกำลังพัฒนา รวมทั้งไทยต้องเข้าใจ และเป็นสิ่งที่ท้าทายอย่างมาก เพราะหากประเทศใหญ่กดดอกเบี้ยลงต่ำ ก็จะทำให้เราไม่สามารถปรับดอกเบี้ยของเราให้สูงขึ้นได้ เพราะ ดอกเบี้ยที่สูง จะทำให้เงินทุนไหลเข้าประเทศไทย ส่งผลให้เงินบาทแข็งค่า หากเรายอมให้เงินบาทแข็ง ปัญหาเงินเฟ้อก็จะลดลง แต่จะทำให้ปริมาณการส่งออกลดลงได้ ซึ่งผู้ส่งออกต้องปรับตัวและแข่งขันให้ได้กับเงินบาทที่แข็งค่าขึ้น (เช่นที่ 28 บาท ต่อ 1 ดอลลาร์) นอกจากนั้น ก็จะเป็นแรงจูงใจให้นำเข้าสินค้าและบริการ ซึ่งหากใช้โอกาสนี้นำเข้าสินค้าทุนเพื่อปรับโครงสร้างการผลิตของประเทศมาสร้างความแข็งแกร่งภายในประเทศแทนการผลิตเพื่อการส่งออก และเพื่อเพิ่มความสามารถในการ แข่งขันโดยรวม (เช่นพัฒนาระบบขนส่ง ของไทยให้ลดการพึ่งพาการนำเข้าน้ำมันดิบ) ก็จะเป็นประโยชน์ในอนาคต

 

ที่สำคัญที่สุดคือดอกเบี้ยที่อยู่ที่ระดับต่ำนาน 2-3 ปีนั้น เป็นการเปิดโอกาสให้เร่งขยายการลงทุน เพราะต้นทุนทางการเงินถูกลง ทำให้โครงการต่าง ๆ จะดูน่าลงทุนไปหมด ซึ่งอาจทำให้ลงทุนมากเกินตัว จึงเป็นเรื่องที่จะต้องพึงระวังอย่างยิ่งที่จะต้องพิจารณาความคุ้มค่า เพราะเป็นไปได้ว่าปัญหาหนี้สาธารณะของประเทศพัฒนาแล้ว หากเกิดขึ้นใน 4-5 ปีข้างหน้าจะสร้างความปั่นป่วน โดยการดันให้ดอกเบี้ยโลกปรับเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน ซึ่งเป็นความเสี่ยงของธุรกิจที่กู้เงินเกินตัว หรือสร้างกำลัง การผลิตมากเกินไป

[ส้มโอมือ 4,910]

--เอาข้อมูลของสต็อตอาหารมาฝาก เคยรวบรวมข้อมูลเมื่อต้นปีที่แล้ว เพื่อนหลายคนที่มาใหม่อาจยังไม่เคยอ่าน

 

ผลผลิตต่อไร่ของชาวนาไทย400กิโลกรัมต่อไร่ ของเวียดนามผลผลิตต่อไร่ของเขาคือ700กิโลกรัมต่อไร่ซึ่งใกล้เคียงกับผลผลิตของจีน ปี2550ประเทศไทยส่งข้าวออกมูลค่าสูงถึง123,700ล้านบาท

---ประเทศไทยมีพื้นที่ทั้งประเทศประมาณ518,370ตรกิโลเมตรหรือ321ล้านไร่ เป็นพื้นที่ปลูกข้าวประมาณ60ล้านไร่

--สต็อคข้าวทั่วโลกลดลงจาก140ล้านตันเมื่อปี2544เหลือ60ล้านตันในปี2550 ประเทศจีนมีสต็อคข้าวลดลงจาก97ล้านตันเมื่อปี2544เหลือ30ล้านตันในปี2550 ประเทศจีนเป็นประเทศที่ผลิตข้าวได้เป็นอันดับ1ของโลกคือประมาณ110ล้านตันแต่บริโภคภายในประเทศเกือบหมดเหลือส่งออกน้อยมาก ประเทศไทยผลิตข้าวได้เป็นอันดับประมาณ5หรือ6หรือ7ของโลก(จำอันดับไม่ได้แล้ว) แต่ประเทศไทยส่งออกข้าวเป็นอันดับ1ของโลก ปี2550ไทยผลิตข้าวได้19ล้านตันส่งออก9ล้านตัน เวียดนามผลิตข้าวได้มากกว่าเราแต่ประชาชากรเขามากกว่าไทยเยอะ ดังนั้นจำนวนข้าวที่เหลือจากการบริโภคภายในประเทศของเขาถึงน้อยกว่าไทยเรา

---ปี2550ข้าวหอมมะลิราคาเฉลี่ยเกวียนละ8,388บาท ช่วงเดือนมีนาคม ปี2551เกิดวิกฤตราคาอาหาร ราคาข้าวหอมมะลิอยู่ที่13,000 บาท

 

สาเหตุที่จะทำให้เกิดการขาดแคลนอาหาร

--ภาวะโลกร้อนทำให้อากาศแปรปรวนทำให้มีแนวโน้มผลผลิตทางการเกษตรลดลงเรื่อยๆ ภาวะโลกร้อนจะทำให้น้ำแข็งที่ขั้วโลกละลายกลายเป็นน้ำเยอะมาก จะทำให้พื้นที่จมน้ำมีมากขึ้น ทำให้พื้นที่ทำการเกษตรน้อยลงไปอีก

--จากข้อมูลข้างบนจะเห็นว่าปริมาณสต็อคข้าวซึ่งพอจะเป็นตัวแทนสินค้าเกษตรได้นั้น มีปริมาณลดลงเรื่อยๆ ดังนั้นถ้าปีใดเกิดมีปัญหาในการผลิต(ทำให้ผลผลิตของทั้งโลกลดลง) ราคาจะขยับขึ้นพอสมควร

--ถ้าเกิดภาวะเงินเฟ้อสินค้าที่มีความจำเป็นจริงต่อชีวิตน่าจะขยับขึ้นพอสมควร

--จำนวนประชากรโลกที่มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นปีละ50ล้านคน(ปัจจุบันจากประชากรโลกทั้งสิ้น 6,900 ล้านคน มีการคาดการณ์ว่าโลกจะมีประชากร 9,000 ล้านคนในปี2050 ผมเอาตัวเลขนี้มาเฉลี่ยคร่าวๆก็จะเพิ่มปีละ50ล้านคน แต่ปีแรกๆน่าจะเพิ่มมากกว่า50ล้านคน พอสมควรเลย)

--พื้นที่การเกษตรที่มีแนวโน้มจะลดลงไปเรื่อยๆ อย่างเช่นในจีนห้าเดือนแรกของปีนี้พื้นที่การเกษตรของจีนหายไปถึง2ล้านไร่(ประเทศไทยมีพื้นที่ทั้งประเทศ321 ล้านไร่) จากการสร้างถนนสร้างทางรถไฟ ทำให้มีการสร้างสิ่งปลูกสร้างต่างๆตามถนนที่เกิดขึ้นมา ตอนนี้พื้นที่การเกษตรของจีนเหลือใกล้750 ล้านไร่แล้ว จีนเคยตั้งนโยบายไว้นานแล้วว่า พื้นที่การเกษตรของจีนไม่

ควรต่ำกว่า750ล้านไร่ ซึ่งดูแล้วตัวเลข750ล้านไร่คงคุมไม่ได้แน่ ถ้ารัฐบาลยังอยากพัฒนาประเทศต่อไปอีกมาก